Στη Λαχαναγορά του Ρέντη νιώθεις έστω και
για λίγο, μέρος μιας κάστας ανθρώπων - αυτών που λαϊκά αποκαλούμε "τα παιδιά του
λιμανιού". Μια κάστα που δεν σε κάνει εύκολα μέρος της, που δεν αποδέχεται τη
διαφορετικότητά σου, παρότι η ίδια ζει και εργάζεται σε ένα πολυπολιτισμικό
περιβάλλον. Αυτό είναι και το θέμα μου - δε μπορείς να φανταστείς πόσοι
οικονομικοί μετανάστες / πρόσφυγες ζουν και εργάζονται στην περιοχή.
Την πρώτη μου φορά εκεί τους
παρακολουθούσα, νέος στο χώρο θα πρέπει η παρουσία μου να τους ξενίζει. Θα μάθω
περισσότερα για τη ζωή τους, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου και το έκανα. Δεν μου
πήρε πολύ χρόνο να με εμπιστευτούν και να μου πουν πέντε - έξι υπέροχες
ιστορίες τα συμπεράσματα των οποίων θα μοιραστώ μαζί σας.
Η Λαχαναγορά λειτουργεί βάσει νόμων
που η ίδια θεσπίζει. Παρότι είναι ιδιωτική επιχείρηση (ή έτσι λένε) η
βρωμιά και η δυσωδία βασιλεύουν του χώρου (απορώ με αυτούς που επιτρέπουν
έστω και τη διέλευση των λαχανικών από αυτό το μέρος) με την υγειονομική
υπηρεσία να τα βρίσκει σκούρα από τους μπράβους - υπαλλήλους της ίδιας της
Λαχαναγοράς. Αυτοί οι δεύτεροι φαντάζουν στα μάτια μου ως οι άρχοντες της
παρανομίας, σωματικής και ψυχικής. Είναι Έλληνες, με το ύφος χιλίων καρδιναλίων
ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους, άξεστοι τύποι που φέρονται στους αλλογενείς σα να
είναι σκουπίδια. Το τελευταίο με ενόχλησε περισσότερο από όλα και έγινε ο λόγος
που θέλω να μάθω περισσότερα για τους ανθρώπους που δουλεύουν στη Λαχαναγορά.
Ξεκίνησα με την πλειονότητα, τους αλλοεθνείς που το μεγαλύτερο μέρος τους είναι
οικονομικοί μετανάστες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου