Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Τραμπάλα.

Θυμάμαι πριν χρόνια που τα "προβλήματα" μου ήταν ΤΌΣΟ μεγάλα. Αγχωνόμουν για το ποιο χρώμα πρέπει να χρησιμοποιήσω στην τάδε ζωγραφιά, διάβαζα βιβλία για να δω τις ιστορίες μου τυπωμένες σε χαρτί, διάλεγα τους ανθρώπους ανάλογα με το πόση "τρέλα" κουβαλάνε, "κρατούσα" την αναπνοή μου όταν δεν με πήγαινες στην παιδική χαρά να παίξω και έτρωγα τα νύχια μου γιατί φοβόμουν το ψαλίδι.
Τα μεγάλα μου αυτά προβλήματα τα έλυνα τελικά πολύ εύκολα.
Έπαιρνα τα χρώματα σβάρνα και τελικά πάντα κατέληγα στο αγαπημένο μου - το λευκό.
Διάβαζα πολύ αλλά τίποτα δεν αρκούσε για τις φανταστικές εικόνες του μυαλού μου - έπειτα το έριχνα στην τηλεόραση.
Οι άνθρωποι, πάντα "τρελοί" και απασχολημένοι - πήγαινα πάντα κοντά σε αυτούς για να με αφήνουν που και που ήσυχο.
Κρατούσα την αναπνοή μου μέχρι που έσκαγα, μετά ανέπνεα κανονικά μέχρι να μου πεις "Άντε, πήγαινε, ένα τετράγωνο παρακάτω είναι".
Τα νύχια μου είχαν πάντα υπέροχη γεύση, τελικά όμως κατέληγα στο ψαλίδι γιατί δεν μπορούσα να φάω ΚΑΙ των ποδιών μου.

Ένα παιχνίδι όλα. Κανένας δεν έφευγε στεναχωρημένος, όλοι ήταν ικανοποιημένοι - και οι μεγάλοι με τα "πρέπει" τους - και εγώ με το παιδί μου, να κάνουμε παρέα και να τσακωνόμαστε για το ποιος θα πάει τελικά την επομένη στο σχολείο. Πάντα κατέληγα εγώ στο σχολείο, όσο και αν δεν το συμπαθούσα, θυμάμαι όμως που πήγαινα στην παιδική χαρά δίπλα στο σχολείο μετά το μάθημα και καθόμουν με τις ώρες. Έπερνα άδεια μπουκάλια και τα γέμιζα ζωή - μυρμήγκια, πεταλούδες, μέλισσες (μέχρι που μια με τσίμπησε και κατέληξα στον γιατρό με αλλεργία), πασχαλίτσες και ότι άλλο έβλεπα και θεωρούσα πως είναι ενδιαφέρον για τα "πειράματά" μου. Πήγαινα σπίτι, άνοιγα το μπουκάλι μου και τα έβλεπα σιγά - σίγα να φεύγουν, ζαλισμένα από την έλειψη οξυγόνου. Η λύση μου σε αυτό ήταν μπουκάλια με τρύπες. Έτσι, οι μικροί μου φίλοι έβγαιναν "ευχαριστημένοι" από την φυλακή τους.

Μετά ανακάλυψα πως στην παιδική χαρά υπάρχει και κάτι ακόμα. Μια τραμπάλα. Την γούσταρα πολύ την τραμπάλα, πήγαινα εκεί μετά το σχολείο με φίλους και παίζαμε. Ανταγωνιζόμασταν για το ποιος θα πάει πιο ψηλά την τραμπάλα - λες και το ύψος άλλαζε ανάλογα με το ποιος την χειρίζεται. Ανεβαίναμε στις κούνιες και στο ζενίθ μας πηδούσαμε για το ποιος θα πάει πιο μακριά, κάναμε ανάποδα την τσουλήθρα - έτσι γιατί ήμασταν μεγάλοι και "μπορούσαμε". Α! Τρώγαμε και πολλές σοκολάτες για να κρατιόμαστε Fit τον χειμώνα - και παγωτά το καλοκαίρι μετρώντας ποιος θα φάει τα περισσότερα..

Μια ζωή γεμάτη "προβλήματα" και προκλήσεις. Προβλήματα που ανακάλυπτες παίζοντας μαζί τους και προκλήσεις που δημιουργούνταν στην καθημερινή τριβή με τους ανθρώπους.
Τι διαφορά έχει τώρα η ζωή σου; Δεν είναι παιχνίδι;
Σταμάτησες να νιώθεις παιδί και έγινες μεγάλος, δίνοντας απίστευτη σημασία σε λεπτομέρειες. Ψάχνεις σοβαρές σχέσεις "με μέλλον" αγνοώντας την καθημερινή τριβή που είχες κάποτε με τους ανθρώπους γύρω σου.
Έγινες τελικά και εσύ "τρελός" και απασχολημένος;

Η ζωή είναι μια τραμπάλα. Τολμάς να παίξεις μαζί της;
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...