Εγώ, και ο Ρουμάνος.

Πολύ όμορφη μέρα η σημερινή φίλε. Δεν σου λέω τίποτα - είχε απ'όλα.

Ξεκινάω λοιπόν πουρνό - πουρνό να πάω στο Μουσείο της Ακρόπολης. Δεν ξέρω, αλλά αυτό το μουσείο πραγματικά με ηρεμεί.. Βέβαια σήμερα, Σάββατο, ήταν η χαρά του μικρού παιδιού.. Έχει συνάμα και μια έκθεση για μικρά παιδιά, με αγάλματα της Θεάς Αθηνάς, οπότε φυσιολογικό θα μου πεις. Μεγάλη έκπληξη; Ένα μικρό παιδί - γύρω στα 8 - που κοιτώντας τους Θεούς των Αετωμάτων του Παρθενώνα, έλεγε τα ονόματά τους λες και τα διάβαζε.(Όχι δεν τα διάβαζε, το έλεγξα.)
Όπως και να έχει όμως πρέπει να πας - αν δεν έχεις ήδη πάει - σε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΎΡΓΗΜΑ αρχιτεκτονικής και ιστορικού περιεχομένου κτήριο, οπωσδήποτε.

Η μέρα μου συνεχίστηκε λοιπόν, με περίπατο μέσα από την Πλάκα, με απώτερο στόχο το κτήριο της Η&Μ στην Σταδίου. Πήγαινα για δώρο, τελικά μόνο για εμένα ψώνισα. Δικαιολογία; Δεν βρήκα τίποτα.. :Ρ

Όπως βγαίνω λοιπόν από την Η&Μ και κατευθύνομαι προς το Μετρό της Ομόνοιας, βλέπω μπροστά μου.. Έγχρωμους. Λέω ΟΚ, δεν πειράζει.. Ας ακούσω για ακόμα μια φορά αν θέλω Μαύρο - Χόρτο ή ότι άλλο θέλουν να σου πλασάρουν, και ας συνεχίσω τον δρόμο μου προς το όμορφο Μετρό μας. Καθώς προχωρούσα, ξέρεις έξω από τα ΖΑRA και ενώ δεν είχα φτάσει ακόμα στους Έγχρωμους, ακούω με μεγάλη μου έκπληξη - από τα δεξιά μου - τρέχα, τρέχα. Έχω μείνει ΜΑΛΆΚΑΣ και ενώ προσπαθώ να καταλάβω τον λόγο της όλης αναστάτωσης, τρώω μια αγκωνιά στο στομάχι - διπλώνομαι στα 2 - και στη συνέχεια ποδοβολητά.. Αναστάτωση, φωνές.. Λέω πάει - με έφαγαν λάχανο. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι λοιπόν φίλε μου, είναι να σηκώνομαι - στα δεξιά μου, η φωνή που με είχε προτρέψει να τρέξω ήταν επίσης στο έδαφος, και δύο αστυνομικοί να με ρωτούν αν είμαι καλά και αν χρειάζομαι βοήθεια..

-Είστε καλά; Θέλετε νερό;

-Όχι, όχι ευχαριστώ, απλά έχω έναν πόνο στο στομάχι.. Είμαι σίγουρος πως η Κυρία χρειάζεται περισσότερη βοήθεια..

Έκανα να φύγω, κοίταξα γύρω μου, οι 'Έγχρωμοι είχαν εξαφανιστεί σαν τις μύγες και ο κόσμος κοιτούσε σαν ηλίθιος. Πάω στο Μετρό..

Κατεβαίνω στην αποβάθρα για Άγιο Δημήτριο, όπου βλέπω έναν Monsieur να καπνίζει μέσα στο Μετρό. Έ, όχι και εδώ ρε φίλε, λέω από μέσα μου..

-Συγνώμη, γνωρίζετε πως απαγορεύεται το κάπνισμα στο μετρό;

-Δεν καταλαβαίνω.

-Τσιγάρο, όχι εδώ. You can't smoke in here..

-Do you want to suck my d**k instead?

Μετά από αυτόν τον πολύ ωραίο διάλογο του λέω πως άμα δεν το σβήσει, θα πάω στον σταθμάρχη και θα αφήσω εκείνον να κάνει την δουλειά. Φυσικά και δεν τον ένοιαζε, όπως δεν ένοιαζε και ΚΑΝΈΝΑΝ άλλο Έλληνα(!!!) πάνω στην αποβάθρα..(το μετρό έφευγε σε 5', είχα χρόνο.) Οπότε φίλε ανέβηκα με το ασανσέρ - το στομάχι μου ακόμα πονούσε - και πήγα στον σταθμάρχη λέγοντας του το τι έγινε. Μέσα στο σταθμαρχείο, και ένας Σεκιουριτάς που με ρωτάει "Να φωνάξω τα παιδιά;" Τι να του πεις τώρα - και που να ξέρω ποια είναι τα "παιδιά".. Γνέφω ναι, και την κάνει.

Κατεβαίνουμε στην αποβάθρα όπου ο Monsieur είχε τελειώσει το τσιγάρο του και είχε γίνει άφαντος. Η γόπα παρόλα αυτά κοσμούσε το δάπεδο. Οπότε αρχίζω και περπατάω κατά μήκος της αποβάθρας με τον σταθμάρχη (σχεδόν αγκαζέ είμαστε ;) ) Τον εντοπίζω στα δεξιά(εγώ το λαγωνικό)να κάθεται και να ρεμβάζει, λες και είναι ο ΜΆΓΚΑΣ του μετρό. Πηγαίνω μπροστά του και του λέω.

"Τελείωσες το τσιγαράκι σου;"

"Εγκώ;"

"Ναι, εσύ."

Ο σταθμάρχης ρωτάει, "Καπνίζατε Κύριε;"

"Όχι, εγκώ δεν καπνίζω.."

Τα παιδιά έφτασαν, Αστυνομικοί σε δράση, να σταματήσουν το τρελό - οργανωμένο έγκλημα.. Τρείς σε παρακαλώ. Μην στα πολυλογώ, τον μπαγλαρώσαν τον τυπά, το μετρό ήρθε, έκανε να φύγει ο ΜΆΓΚΑΣ, αλλά οι πολίτες (ΟΠΟΊΑ ΈΚΠΛΗΞΗ, ΤΑ ΖΑ ΞΎΠΝΗΣΑΝ!) δεν τον άφησαν να περάσει μέσα..

"Ταυτότητα έχεις;" Μια κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά..

"Όχι αλλά έχω ακαδημαϊκή και στρατιωτική μαζί μου."

"Ακολούθησε μας."

Ακολουθώ, και φτάνουμε στο αστυνομικό τμήμα Ομόνοιας. *Όμορφο κτήριο.* Έτρεμα βέβαια, 1. Από τον πόνο της νωρίτερης αγκωνιάς. και 2. Ο τυπάς είχε πάρει κάτι δικούς του στο δρόμο για το τμήμα - και ωρυόταν.

"Θα κάνεις μήνυση;"

"Όχι, το θέμα είναι να συνετιστεί και να μάθει να μιλάει. Εφ'όσον επέλεξε να έρθει να ζήσει εδώ, οφείλει να υπακούει σε στοιχειώδεις κανόνες."

"Καλύτερα, γιατί η μήνυση έχει 100 ευρώ."

Μου έπεσε η μασέλα. :Ρ Μετά από 1(!!!) ώρα ερωτήσεων μέσα στον δεύτερο όροφο του τμήματος, πήρα τα έγγραφά μου και ξεκίνησα να φύγω. Ο τυπάς - ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΠΝΊΖΕΙ - ήταν έξω από την αίθουσα και είχε κάνει 10 τσιγάρα.. (Α, ρε ένας αντικαπνιστής που είσαι χαρά μου.)

Με βλέπει που βγαίνω και αρχίζει να μιλάει στα αλαμπουρνέζικα (Ρουμάνικα), μετά το ρίχνει στο καλό και κατανοητό Ελληνικό. "Θα σε βρω και θα σε σκοτώσω." μου φωνάζει καθώς κατεβαίνω τα σκαλιά.

Τρέχει μια αστυνομικίνα και μου λέει "Θα έρθω μαζί σου ως το μετρό."

"Γιατί για να μας φάνε μαζί;"

Γελάει, και ξεκινάμε για το μετρό. Εκεί με παράτησε, παροτρύνοντας με "Να προσέχεις."

Να προσέχεις λοιπόν και εσύ φίλε μου. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι ο διπλανός σου. Α! και μακριά από αγκωνιές.. και καπνιστές.

Υ.Γ. Δεν σου είπα.. Αγόρασα και υγρό φακών επαφής. Επιτέλους. :)

Ειρωνεία.

"Έχεις συναντήσει ποτέ άνθρωπο εγωκεντρικό, που του αρέσει να μιλάει μόνο για τον εαυτό του; Όταν πας να μιλήσεις εσύ για κάτι να σου λέει για τα δικά του, και όταν σε αφήνει να μιλήσεις να μην λέει κάτι, να μην κάνει σχόλια..;"

Ξεκινάω παράδοξα, αλλά θα μπω στο νόημα μέσα στις επόμενες αράδες. Προχθές ήμουν με έναν πολύ καλό φίλο και πάνω στη συζήτηση για έναν δικό του φίλο - μια δική του ιστορία βρε παιδί μου - με ρώτησε αυτό το πράγμα. Η απάντηση, εύκολη και μηχανική.. "Όχι, δεν νομίζω."

Είναι εύκολο να απαντάς με την αφέλεια που μας διακατέχει - πηγαίνει γάντι με το γεγονός ότι η αφέλεια αυτή τονίζεται στην παιδικότητα και στην ευπιστία των ανθρώπων, και των καταστάσεων γύρω μας. Σήμερα έρχομαι πάλι να απαντήσω, στον εαυτό μου αυτή τη φορά. Όλοι - μα όλοι έχουμε ένα μέρος εγωκεντρικότητας μέσα μας. Τι νομίζεις κάνουν τόσοι καθρέπτες γύρω μας; Για πλάκα τους έβαλαν;

Οπότε ναι, έχω γνωρίσει. Πάνω από όλους, τον ίδιο μου τον εαυτό. Στα θέματα ιστορίας και σύγχρονης γνώσης - παρακολουθώ πολύ τα τεκταινόμενα - έχω μια εγωκεντρικότητα (της γνώσης) που μπορεί να σου σπάσει κόκκαλα. Θα σου πω πολλά, μπαρούφες όμως δεν θα σου πω σίγουρα! - Ελπίζω δηλαδή..

Ο τόνος εγωκεντρικότητας όμως που μου την δίνει πραγματικά είναι αυτός που λες κάτι και ξαφνικά σε κόβει κάτι - κάποιος - κάποτε, όχι για να σου πει κάτι που ο ίδιος έκανε, αλλά για να σου πει ότι άλλο του έχει έρθει στο κεφάλι. Και ναι, πες με περίεργο όμως έχω κάτι να σου πω ΚΑΙ πάνω σε αυτό. Ότι όταν αυτό γίνεται συνέχεια, ε, δεν γίνεται, δεν τρέχει κάτι πλέον με εσένα αλλά με το άτομο απέναντι σου, που κάτι του φταίει - κάτι ψάχνει, αλλά δεν κάνει και κάτι για να το βρει..

Ειρωνεία είναι, να ξέρεις πως κάτι συμβαίνει, να προσπαθείς να το αλλάξεις, αλλά αυτό να μένει στάσιμο.. Είναι η ίδια σου η προσωπικότητα που πας να αλλάξεις - σου χαμογελάει ειρωνικά - και σου λέει, "Ε, φίλε, εσύ με έκανες όπως είμαι σήμερα. Θα αργήσω λίγο να φύγω, αλλά μέχρι τότε, θα με υποστείς.."

Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους. Μπορούμε όμως να αποδεκτούμε τον άλλο, με τα ελαττώματα και προτερήματά του.

"Ναι, φίλε. Έχω γνωρίσει. Τους βλέπω γύρω μου, τον βλέπω στον καθρέπτη μου. Είναι όμως άνθρωποι που έχω επιλέξει και που έχω δημιουργήσει. Οπότε δεν θα καταστρέψω το οτιδήποτε, για ένα μελανό σημείο, που στο κάτω - κάτω το έχουμε όλοι μας.."