Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Nia Vardalos.

You only get one life so you might as well make it a happy one, and that's why I tend to just jump into things. I'm sort of a fearless idiot that way.
Nia Vardalos

"Κλεισμένος σε 4 τοίχους, με μόνη συντροφιά ένα πακέτο τσιγάρα και ένα ηλίθιο παιχνίδι να μου ζαλίζει το κεφάλι!" (πόσο πιο άσχημα όταν είναι επιλογή σου).
Αυτό ήταν πριν 3 μέρες. Μετά αποφάσισα να κατέβω στον κήπο και να περάσω τον χρόνο μου με την αγαπημένη μου ασχολία, την κηπουρική. Καθώς λοιπόν ασχολιόμουν με τη λεμονιά και αναρωτιόμουν πως στο καλό θα την κλαδέψω (είχα γεμίσει πληγές στα χέρια από τα αγκάθια), θυμήθηκα τον Κύριο Portokalos - ήρωα της ταινίας My Big Fat Greek Wedding - που για οποιαδήποτε πληγή είχε τη λύση - "Try Windex!".

Έτσι αντί να ψάξω για προμηθευτή Windex σε online κατάστημα, είπα να πάρω σβάρνα το Internet, να βρω να κατεβάσω την υπέροχη αυτή ταινία. Μια ταινία που περιγράφει με απίστευτο χιούμορ την καθημερινότητα των Ελλήνων όταν φεύγουν από την χώρα - όπου πηγαίνεις σπίτι τους 20 χρόνια μετά και νομίζεις ότι έχεις κάνει ταξίδι στο χρόνο (στην Ελλάδα - 20 χρόνια πίσω) - αλλά και τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας στην οποία έρχονται αυτοί οι άνθρωποι να ζήσουν. Πως άραγε τους αντιμετωπίζουν; Αστείρευτη γλυκύτητα και  υπέροχο χιούμορ - από αυτό που σε κάνει να τουτουρίσεις από χαρά - αλλά και να σκάσεις από τη ζέστη - βρε παιδί μου. Δεν την έχεις δει; Ααα, χάνεις! Ελπίζω η Κα. Vardalos να μην παρεξηγηθεί, αλλά έχουμε οικονομική κρίση στο Ελλάδα (τα τελευταία 100 χρόνια) και επίσης δεν υπάρχει σε ΚΑΝΈΝΑ κατάστημα η συγκεκριμένη ταινία για αγορά... (Ναι, έψαξα.) Anyway, μπορείς κάλλιστα να την κατεβάσεις από εδώ.

Αφού λοιπόν θυμήθηκα τις απίστευτες ατάκες, της απίστευτης αυτής ταινίας είπα να ψάξω και για την "συνέχεια" της ταινίας το My Life in Ruins, γυρισμένο, έτσι όπως το έπιασα, εξ'ολοκλήρου στην Ελλάδα. Πέρα από τις όμορφες εικόνες, είναι μια γλυκανάλατη ταινία (ρομάτζο), αλλά όμορφη, από αυτές που ξέρεις εν τέλει τι θα γίνει αλλά ανυπομονείς για τη συνέχεια. Μαγεία σε λέω - αλλά αυτό μπορεί να είναι και σημάδι του extraordinary ενθουσιώδη εαυτού μου.. Anyway, μπορείς ΚΑΙ αυτή να τη κατεβάσεις από εδώ. (Συγνώμη Κα. Vardalos, οικονομική κρίση - δεν φταίω εγώ, το πορτοφόλι μου, τους, των... όλων!)


Τελικώς θα τις γράψω και τις 2 σε στικάκι και θα τις στείλω σε έναν πολύ καλό φίλο για να τις δει με την οικογένειά του. Δεν έχουν επισκευτεί ποτέ την Ελλάδα - παρότι το θέλουν πολύ. Η πρώτη ταινία - το My Big Fat Greek Wedding - εξυμνεί το Ελληνικό Γλέντι in the American Way - γεγονός που από μόνο του σε κάνει να θέλεις να είσαι και εσύ part of it, να πηδήξεις μέσα στην τηλεόραση και να μπεις στον χορό. Να είσαι χορτοφάγος και να έχεις την τρελή τη Θεία να σου προσφέρει αρνί "You're a vegeterian? Well, that's ok, I'll make lamb" (πείτε μου ότι αυτή δεν είναι Ελληνική συνήθεια;) και άλλα τόσα, που δεν θέλεις καν να τα αναφέρω, οι λέξεις είναι εντελώς διαφορετικές από την εικόνα και τον διάλογο (την βλέπω άνετα ξανά και ξανά). Η δεύτερη ταινία - το My Life in Ruins - ασχολείται με το Ελληνικό "Χαλαρά" βάζοντας όμορφες εικονικές πινελιές και ΠΟΛΎ σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα. Αμερικανιά αλλά ακόμα και έτσι πολύ καλό. Αν δεν έχεις δει εσύ ή κάποιος δικός σου τις ομορφιές της Ελλάδας, αυτή είναι η ταινία (μαζί με το Mamma Mia!)

Εδώ σταματάω την πολυλογία (έχεις να κατεβάσεις ταινίες, μην ξεχνάς) και σου παραθέτω ένα ακόμη Quote - οποία έκπληξη από την ίδια, πάλι!

In many ways we are all sons and daughters of ancient Greece.
Nia Vardalos

Την κάνω τώρα, πάω να αγοράσω καινούριο στικάκι! Opa!

Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

The ones who walk away from Omelas.

Ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος, φίλος και συνοδοιπόρος μου έστειλε αυτή την ιστορία και με ώθησε να τη διαβάσω. Δεν σου κρύβω πως αρχικά αναρωτήθηκα για ποιο λόγο θα μου έστελνε κάποιος μια τόσο "όμορφη" και τόσο "αισιόδοξη" παρατήρηση ενός φανταστικού μέρους που δεν είναι αποτυπωμένο σε κανένα χάρτη.

Λίγα ήξερα. Μέχρι που έφτασα στο τέλος.

Ursula K. Le Guin
The ones who walk away from Omelas (1973)

Με κωδωνοκρουσίες που έστειλαν τα σπουργίτια στον ουρανό, η Γιορτή του Καλοκαιριού ήρθε στην πόλη της Όμελας με τους λαμπερούς πύργους της πλάι στη θάλασσα. Τα ξάρτια των πλοίων στο λιμάνι αστραφτοβολούσαν από τα λάβαρα. Στους δρόμους ανάμεσα στα σπίτια με τις κόκκινες στέγες και τους βαμμένους τοίχους, ανάμεσα σε γέρικους και γεμάτους βρύα κήπους και κάτω από δεντροστοιχίες, πλάι σε μεγάλα πάρκα και δημόσια κτίρια, περνούσαν οι πομπές. Μερικές ήταν καταστόλιστες: ηλικιωμένοι άνθρωποι φορώντας μακριούς άκαμπτους μανδύες με μωβ και γκρίζα χρώματα, σοβαροί αρχιμάστορες, ήσυχες εύθυμες γυναίκες που κουβαλούσαν τα μωρά τους και φλυαρούσαν καθώς περπατούσαν. Σε άλλους δρόμους η μουσική έπαλλε δυνατότερα με ένα κυμάτισμα από γκονγκ και ταμπουρίνα, οι άνθρωποι πήγαιναν χορεύοντας, η πομπή ήταν χορός. Τα παιδιά μπαινόβγαιναν στο πλήθος και οι τσιρίδες τους υψώνονταν σαν τις διασταυρούμενες τροχιές των σπουργιτιών πάνω από τη μουσική και τα τραγούδια. Όλες οι πομπές κατευθύνονταν προς την βόρεια πλευρά της πόλης, όπου στο μεγάλο νερολίβαδο που ονομαζόταν Πράσινα Χωράφια, αγόρια και κορίτσια γυμνά στο λαμπερό αέρα, με λασπωμένα πόδια και αστράγαλους και μακρυά, λυγερά χέρια, προθέρμαναν τα δύστροπα άλογά τους πριν τον αγώνα. Τα άλογα δεν είχαν εξάρτυση, μονάχα ένα χαλινάρι. Στις χαίτες τους ήταν πλεγμένες λωρίδες ασημένιες, χρυσές και πράσινες. Ανοιγόκλειναν τα ρουθούνια τους και τριγυρνούσαν και καυχιόνταν μεταξύ τους· η έξαψή τους ήταν μεγάλη, αφού το άλογο είναι το μόνο ζώο που έχει υιοθετήσει τις δικές μας τελετές για δικές του. Μακρυά στο βορρά και στα δυτικά τα βουνά σχημάτιζαν ένα μισοφέγγαρο γύρω από τον κόλπο της Όμελας. Τόσο καθαρός ήταν ο πρωινός αέρας, που το χιόνι που ακόμα στεφάνωνε τις Δεκαοχτώ Βουνοκορφές φαινόταν να φλέγεται με λευκόχρυση φωτιά από πολλά χιλιόμετρα ηλιοφώτιστου αέρα πιο μακρύτερα, κάτω από το σκουρογάλανο του ουρανού. Ο άνεμος ήταν μόνο όσος χρειαζόταν για να κάνει τα σημαιάκια που σημάδευαν τη διαδρομή του ιπποδρόμου να πεταρίζουν και να τινάζονται που και που. Στη σιωπή του πλατιού πράσινου λιβαδιού μπορούσε να ακουστεί η μουσική που τυλιγόταν στους δρόμους της πόλης να πλησιάζει, πότε μακρυά και πότε κοντά, μια κεφάτη αμυδρή γλύκα του αέρα που στιγμές στιγμές τρεμούλιαζε και μαζευόταν και ξεσπούσε σε δυνατά καμπανίσματα αγαλλίασης...
Αγαλλίαση! Πώς να μιλήσει κανείς για αγαλλίαση; Πώς να περιγράψει τους πολίτες της Όμελας;


Δεν ήταν απλοϊκοί άνθρωποι, καταλαβαίνεις, παρ’ όλο που ήταν ευτυχισμένοι. Αλλά δεν λέμε πια τις χαρούμενες λέξεις. Όλα τα χαμόγελα έχουν γίνει αρχαϊκά. Με μια περιγραφή σαν κι αυτή, τείνει κανείς να θεωρήσει ορισμένα πράγματα σαν δεδομένα. Με μια περιγραφή σαν αυτή, ο κόσμος θέλει να κοιτάξει μήπως δει τον Βασιλιά καβάλα σε ένα θαυμαστό άτι περικυκλωμένο από τους ευγενείς ιππότες του, ή ίσως πάνω σε ένα χρυσό φορείο να το κουβαλούν γεροδεμένοι δούλοι. Μα δεν υπήρχε βασιλιάς. Δεν χρησιμοποιούσαν σπαθιά, ούτε είχαν δούλους. Δεν ήταν βάρβαροι. Δεν ξέρω τους κανόνες και τους νόμους της κοινωνίας τους, υποψιάζομαι όμως ότι ήταν εξαιρετικά λίγοι. Κι όπως τα έβγαζαν πέρα δίχως μοναρχία και δουλεία, έτσι τα έβγαζαν πέρα και δίχως το χρηματιστήριο, τις διαφημίσεις, τη μυστική αστυνομία και τη Βόμβα. Κι όμως επαναλαμβάνω ότι δεν ήταν απλοϊκοί άνθρωποι, ούτε και γραφικοί ποιμένες, ευγενείς άγριοι, γλυκανάλατοι ουτοπιστές. Δεν ήταν λιγότερο πολύπλοκοι από μας. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε την κακή συνήθεια, την οποία ενθαρρύνουν οι λόγιοι και οι εκλεπτυσμένοι, να θεωρούμε την ευτυχία σαν κάτι μάλλον χαζό. Μόνο ο πόνος είναι κάτι πνευματικό, μόνο το κακό ενδιαφέρον. Αυτή είναι η προδοσία του καλλιτέχνη: η άρνηση να παραδεχτεί την πεζότητα του κακού και την τρομερή ανία του πόνου. Αν δεν μπορείς να τους νικήσεις, πήγαινε μαζί τους. Αν πονάει, ξανακάντο. Αλλά το να εξυμνείς την απόγνωση σημαίνει ότι καταδικάζεις τη χαρά, το να εναγκαλίζεσαι τη βία σημαίνει ότι χάνεις όλα τα άλλα. Τα έχουμε σχεδόν χάσει· δεν μπορούμε πια να περιγράψουμε έναν ευτυχισμένο άνθρωπο, ούτε να γιορτάσουμε τη χαρά. Πώς να σας μιλήσω για τους ανθρώπους της Όμελας; Δεν ήταν αφελή, χαρούμενα παιδιά - μόλο που τα παιδιά τους ήταν όντως χαρούμενα. Ήταν ώριμοι, έξυπνοι, ενθουσιώδεις ενήλικες των οποίων οι ζωές δεν ήταν κουρέλια. Ω θαύμα! Μακάρι όμως να μπορούσα να σας το περιγράψω καλύτερα. Μακάρι να μπορούσα να σας πείσω. Η Όμελας με τα λόγια μου ακούγεται σαν μια πόλη σε παραμύθι, πολύ παλιά και πολύ μακρυά, μια φορά κι έναν καιρό. Ίσως θα ήταν καλύτερα αν τη φανταζόσασταν όπως σας προστάζει η δική σας φαντασία, αν υποθέσουμε ότι θα αρθείτε σ’ αυτό το ύψος, γιατί σίγουρα δεν μπορώ να το κάνω σωστά για όλους. Για παράδειγμα, τι γίνεται με την τεχνολογία; Νομίζω ότι δεν θα υπήρχαν αυτοκίνητα ή ελικόπτερα στους δρόμους και πάνω από αυτούς· αυτό έπεται από το γεγονός ότι οι άνθρωποι της Όμελας είναι ευτυχισμένοι άνθρωποι. Η ευτυχία βασίζεται στο δίκαιο διαχωρισμό του τι είναι αναγκαίο, τι δεν είναι ούτε αναγκαίο ούτε καταστροφικό, και τι είναι καταστροφικό. Στη μεσαία κατηγορία πάντως - αυτή με το μη αναγκαίο αλλά και μη καταστροφικό, αυτή της βολής, της πολυτέλειας, της χλιδής κ.λπ. - οπωσδήποτε θα μπορούσαν να βάλουν την κεντρική θέρμανση, το μετρό, τα πλυντήρια καθώς και όλων των λογιών τις εξαίσιες συσκευές που δεν έχουν ακόμη εφευρεθεί εδώ, τις αιωρούμενες πηγές φωτός, την ενέργεια δίχως καύσιμα, τη θεραπεία του συναχιού. Ή, θα μπορούσαν να μην έχουν τίποτα απ’ αυτά: δεν έχει σημασία. Όπως σας αρέσει. Τείνω να πιστέψω ότι οι άνθρωποι από τις πόλεις πιο πέρα στην ακτή έρχονται στην Όμελας τις τελευταίες μέρες πριν τη Γιορτή με μικρά γρήγορα τραίνα και διώροφα τραμ, και ότι ο σιδηροδρομικός σταθμός είναι το πιο όμορφο κτίριο στην πόλη, αν και είναι πιο απλό από την θαυμαστή Αγορά των Αγροτών. Αλλά, ακόμα και με τραίνα, φοβάμαι ότι η Όμελας σε μερικούς από σας φαντάζει αηδιαστικά καλοσυνάτη. Χαμόγελα, καμπάνες, παρελάσεις, άλογα, μπλιαχ. Αν ναι, τότε παρακαλώ προσθέστε και ένα όργιο. Αν το όργιο βοηθά, μη διστάζετε. Ας μην έχουμε όμως ναούς απ’ όπου βγαίνουν όμορφοι γυμνοί ιερείς και ιέρειες που έχουν ήδη μισοπέσει σε έκσταση και είναι έτοιμοι να συνουσιαστούν με οποιονδήποτε άντρα ή γυναίκα, εραστή ή ξένο, που ποθεί να ενωθεί με τη βαθιά θεότητα του αίματος, αν και αυτό ήταν η πρώτη ιδέα μου. Αλλά στην πραγματικότητα θα ήταν καλύτερα να μην έχουμε καθόλου ναούς στην Όμελας - τουλάχιστον όχι επανδρωμένους ναούς. Θρησκεία ναι, κλήρο όχι. Σίγουρα οι όμορφοι γυμνοί άνθρωποι μπορούν απλώς να περιπλανιούνται και να προσφέρουν τους εαυτούς τους σαν θεϊκά σουφλέ στην πείνα των εχόντων ανάγκη και στην έκσταση της σάρκας. Ας ακολουθήσουν τις πομπές. Ας ηχούν τα ταμπουρίνια πάνω από τους συνουσιαζόμενους, και ας αναγγέλλεται η δόξα του πόθου πάνω από τα γκονγκ, και ένα σημείο καθόλου ασήμαντο) το γόνο αυτών των υπέροχων τελετών ας τον αγαπούν κι ας τον φροντίζουν όλοι. Ένα πράγμα που ξέρω ότι δεν υπάρχει καθόλου στην Όμελας είναι η ενοχή. Όμως τι άλλο θα έπρεπε να υπάρχει; Σκέφτηκα στην αρχή ότι δεν θα υπήρχαν καθόλου ναρκωτικά, αλλά αυτό είναι πουριτανικό. Γι’ αυτούς που αρέσκονται σ’ αυτά, η αχνή επίμονη γλύκα του ντροζ ίσως αρωματίζει τους δρόμους της πόλης, το ντροζ το οποίο στην αρχή φέρνει μια ελαφράδα και μια λάμψη στο νου και στα μέλη και μετά από μερικές ώρες ένα λήθαργο γεμάτο όνειρα, και υπέροχα οράματα τέλος των πιο απόκρυφων και πιο εσώτερων μυστικών του Σύμπαντος, όπως επίσης και εντείνει την ηδονή του σεξ σε απίστευτο βαθμό· και δεν είναι εθιστικό. Για πιο ταπεινά γούστα νομίζω ότι θα έπρεπε να υπάρχει μπύρα. Τι άλλο, τι άλλο ανήκει σ’ αυτή την ευφορική πόλη; Η αίσθηση της νίκης, σίγουρα ναι, ο εορτασμός του κουράγιου. Μα, όπως τα βγάλαμε πέρα δίχως τον κλήρο, ας τα βγάλουμε πέρα και δίχως στρατιώτες. Η χαρά που στηρίζεται στην επιτυχημένη σφαγή δεν είναι το σωστό είδος χαράς· δεν κάνει· είναι επίφοβη και είναι ασήμαντη. Μια απεριόριστη και γενναιόψυχη μακαριότητα, ένας καλοκάγαθος θρίαμβος που νιώθει κανείς όχι εναντίον κάποιου εξωτερικού εχθρού, αλλά σε κοινωνία με αυτό που είναι ευγενέστερο και ανώτερο στις ψυχές όλων των ανδρών παντού και το θάμβος του καλοκαιριού του κόσμου: αυτό κάνει τις καρδιές των ανθρώπων της Όμελας να φουσκώνουν, και η νίκη την οποία γιορτάζουν είναι η νίκη της ζωής. Πραγματικά νομίζω ότι δεν χρειάζονται πολλοί απ’ αυτούς το ντροζ. 
Οι περισσότερες πομπές τώρα έχουν φτάσει στα Πράσινα Χωράφια. Από τις κόκκινες και γαλάζιες σκηνές των οργανωτών βγαίνει ένας θαυμάσιος καπνός μαγειρέματος. Τα πρόσωπα των μικρών παιδιών κολλάνε γοητευτικά· στην αγαθή γκρίζα γενειάδα ενός άντρα έχουν μπερδευτεί μερικά ψίχουλα κάποιου εύγευστου γλυκού. Οι νέοι και οι νέες έχουν καβαλήσει τα άλογά τους κι αρχίζουν να συγκεντρώνονται στην αφετηρία της διαδρομής. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, χοντρή και γελαστή, μοιράζει άνθη από ένα καλάθι και ψηλοί νεαροί φορούν τα άνθη της στα λαμπερά μαλλιά τους. Ένα παιδί εννιά ή δέκα χρονών κάθεται στην άκρη του πλήθους, μονάχο, παίζοντας μια φλογέρα. Οι άνθρωποι σταματάνε για να ακούσουν, και χαμογελάνε, αλλά δεν του μιλούν, γιατί δεν σταματάει καθόλου να παίζει και δεν τους βλέπει καθόλου, και τα μαύρα μάτια του είναι εκστασιασμένα από τη γλυκιά, ψιλή μαγεία του σκοπού. 
Τελειώνει, και χαμηλώνει αργά τα χέρια που κρατάνε τη φλογέρα. 
Σαν να ήταν το σύνθημα αυτή η μικρή, ιδιωτική σιωπή, ξαφνικά ακούγεται μια σάλπιγγα από το κιόσκι κοντά στην αφετηρία: αγέρωχη, μελαγχολική, διαπεραστική. Τα άλογα ορθώνονται στα λιγνά πόδια τους, και μερικά χρεμετίζουν σε απάντηση. Οι νεαροί αναβάτες χαϊδεύουν με σοβαρά πρόσωπα τους λαιμούς των αλόγων και τα ηρεμούν, ψιθυρίζοντας, ¨Ήσυχα, ήσυχα, έλα ομορφιά μου, ελπίδα μου...¨ Αρχίζουν να παρατάσσονται κατά πλάτος της αφετηρίας. Τα πλήθη πλάι στη διαδρομή είναι σαν ένα χωράφι γεμάτο γρασίδι και λουλούδια στον άνεμο. Η Γιορτή του Καλοκαιριού έχει αρχίσει. 
Το πιστεύετε; Αποδέχεστε τη γιορτή, την πόλη, τη χαρά; Όχι; Τότε να σας περιγράψω άλλο ένα πράγμα. 
Στο υπόγειο κάτω από ένα από τα όμορφα δημόσια κτίρια της Όμελας, ή ίσως στο κελάρι ενός από τα ευρύχωρα ιδιωτικά σπίτια της, υπάρχει ένα δωμάτιο. Έχει μια κλειδωμένη πόρτα και δεν υπάρχει παράθυρο. Λίγο φως σταλάζει σκονισμένο από τις χαραμάδες στις σανίδες, κι έρχεται από δεύτερο χέρι από ένα αραχνιασμένο παράθυρο κάπου στην άλλη άκρη του κελαριού. Σε μία γωνία του μικρού δωματίου είναι μερικές σφουγγαρίστρες με σκληρές, μπλεγμένες, δύσοσμες ίνες, πλάι σε ένα σκουριασμένο κουβά. Το πάτωμα είναι χωμάτινο, λίγο υγρό στην αφή, όπως είναι συνήθως το χώμα στα κελάρια. Το δωμάτιο έχει μήκος περίπου τρία βήματα και πλάτος δύο: δεν είναι παρά ένα ντουλάπι για σκούπες ή ένα δωμάτιο εργαλείων που έχει πέσει σε αχρηστία. Στο δωμάτιο κάθεται ένα παιδί. Μπορεί να είναι αγόρι, μπορεί να είναι κορίτσι. Δείχνει έξι, αλλά στην πραγματικότητα είναι δέκα χρονών. Είναι λωλό. Ίσως να γεννήθηκε καθυστερημένο, ή ίσως να έγινε έτσι από φόβο, ασιτία και αμέλεια. Σκαλίζει τη μύτη του και μερικές φορές ψαχουλεύει τυχαία τα δάχτυλα των ποδιών του ή τα γεννητικά όργανά του, καθώς κάθεται καμπουριασμένο στη γωνία όσο πιο μακρυά γίνεται από τον κουβά και τις δύο σφουγγαρίστρες. Φοβάται τις σφουγγαρίστρες. Τις βρίσκει φρικτές. Κλείνει τα μάτια, αλλά ξέρει ότι οι σφουγγαρίστρες ακόμη στέκονται εκεί· και η πόρτα είναι κλειδωμένη· και δεν πρόκειται να έρθει κανείς. Η πόρτα είναι πάντα κλειδωμένη· και κανείς ποτέ δεν έρχεται, μόνο που μερικές φορές - το παιδί δεν κατανοεί τον χρόνο, τα διαστήματα του χρόνου - μερικές φορές η πόρτα τρίζει φρικτά και εμφανίζεται ένα άτομο, ή μερικοί άνθρωποι. Ένας από αυτούς ίσως μπει μέσα και κλωτσήσει το παιδί για να το κάνει να σηκωθεί. Οι άλλοι δεν πλησιάζουν ποτέ, αλλά το κοιτάζουν με τρομαγμένα αηδιασμένα βλέμματα. Γεμίζει βιαστικά τη γαβάθα του φαγητού και την κανάτα του νερού, η πόρτα κλείνει, τα βλέμματα χάνονται. Οι άνθρωποι στην πόρτα ποτέ δεν λένε τίποτα, αλλά το παιδί, που δεν ζούσε πάντα στο δωμάτιο των εργαλείων, και που μπορεί να θυμηθεί τη λιακάδα και τη φωνή της μητέρας του, μερικές φορές μιλάει. ¨Θα είμαι καλό παιδί¨ λέει. ¨Παρακαλώ αφήστε με έξω. Θα είμαι καλό παιδί!¨ Ποτέ δεν του απαντούν. Το παιδί κάποτε ούρλιαζε για βοήθεια μέσα στη νύχτα, και έκλαιγε πολύ, αλλά τώρα απλώς κάνει κάτι σαν κλαψούρισμα, ¨ε-αα, ε-αα¨, και μιλάει όλο και πιο σπάνια. Είναι τόσο αδύνατο που τα πόδια του δεν έχουν αστραγάλους· η κοιλιά του εξέχει· τρέφεται με μισή γαβάθα καλαμποκάλευρο και λίπος κάθε μέρα. Είναι γυμνό. Ο πισινός του και οι μηροί του είναι μια μάζα από πυώδεις πληγές, καθώς κάθεται συνεχώς πάνω στα περιττώματά του. 
Όλοι ξέρουν ότι το παιδί είναι εκεί, όλοι οι άνθρωποι της Όμελας. Μερικοί έχουν έρθει για να το δουν, άλλοι αρκούνται απλώς να ξέρουν ότι είναι εκεί. Όλοι ξέρουν ότι πρέπει να είναι εκεί. Μερικοί καταλαβαίνουν το γιατί, και μερικοί όχι, όλοι όμως καταλαβαίνουν ότι η ευτυχία τους, η ομορφιά της πόλης τους, η τρυφερότητα της κάθε φιλίας τους, η υγεία των παιδιών τους, η σοφία των στοχαστών τους, η δεξιοτεχνία των μαστόρων τους, ακόμη και η αφθονία της συγκομιδής τους και ο καλός καιρός των ουρανών τους, βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στη φρικαλέα δυστυχία αυτού του παιδιού. 
Αυτό συνήθως το εξηγούν στα παιδιά όταν είναι μεταξύ οκτώ και δώδεκα χρονών, όποτε δείχνουν ικανά να το καταλάβουν· και οι περισσότεροι απ’ αυτούς που έρχονται να δουν το παιδί είναι νεαροί, αν και συχνά κάποιοι ενήλικες έρχονται, ή ξανάρχονται, για να δουν το παιδί. Όσο κι αν τους έχει εξηγηθεί το ζήτημα, αυτοί οι νεαροί θεατές πάντα σοκάρονται και αρρωσταίνουν με το θέαμα. Νιώθουν αηδία, κάτι το οποίο θεωρούσαν ανάξιο γι’ αυτούς. Νιώθουν θυμό, οργή, ανημποριά, παρά τις εξηγήσεις. Θα ήθελαν να κάνουν κάτι για το παιδί. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούν να κάνουν. Αν το παιδί το έβγαζαν από κείνο το βρωμερό μέρος στη λιακάδα, αν το καθάριζαν και το τάιζαν και το παρηγορούσαν, αυτό πράγματι θα ήταν καλό· αλλά αν αυτό γινόταν, την ίδια μέρα και ώρα η ευμάρεια και η ομορφιά και η χαρά της Όμελας θα μαραίνονταν και θα έσβηναν. Αυτοί είναι οι όροι. Η ανταλλαγή όλων των καλών και των αγαθών κάθε ζωής στην Όμελας γι’ αυτή την μοναδική, μικρή βελτίωση: να πετάξουν την ευτυχία χιλιάδων για την πιθανότητα της ευτυχία ενός· αυτό πράγματι θα έφερνε την ενοχή μέσα στα τείχη. 
Οι όροι είναι ρητοί και απόλυτοι: το παιδί δεν πρέπει ούτε καν μία ευγενική λέξη να ακούσει. 
Συχνά οι νεαροί γυρνάνε στα σπίτια τους κλαίγοντας, η με αδάκρυτη οργή, όταν έχουν δει το παιδί και έχουν αντιμετωπίσει αυτό το τρομερό παράδοξο. Μπορεί να το συλλογίζονται μελαγχολικά επί βδομάδες ή χρόνια. Αλλά καθώς περνάει ο καιρός αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι ακόμα κι αν το παιδί ελευθερωνόταν δεν θα κέρδιζε τίποτα από την ελευθερία του: λίγη αόριστη ευχαρίστηση από τη ζέστη και το φαγητό, αναμφίβολα, μα τίποτα παραπάνω. Είναι υπερβολικά παρηκμασμένο και καθυστερημένο για να γνωρίσει πραγματική χαρά. Φοβάται τόσον καιρό, που δεν θα γλυτώσει ποτέ από τον φόβο. Οι συνήθειές του είναι τόσο άξεστες που δεν θα ανταποκριθεί σε ανθρώπινη μεταχείριση. Και πραγματικά, μετά από τόσον καιρό μάλλον θα νιώθει δυστυχία δίχως τοίχους γύρω του να το προστατεύουν, δίχως το σκοτάδι για τα μάτια του, δίχως τα περιττώματά του για να κάθεται. Τα δάκρυά τους για την πικρή αδικία στεγνώνουν όταν αρχίζουν να συλλαμβάνουν την τρομερή δικαιοσύνη της πραγματικότητας και να την αποδέχονται. Κι όμως τα δάκρυά τους και ο θυμός τους, η δοκιμασία της ευσπλαχνίας τους και η αποδοχή της ανημποριάς τους, είναι ίσως η πραγματική πηγή του θάμβους των ζωών τους. Η ευτυχία τους δεν είναι χλιαρή και ανεύθυνη. Ξέρουν ότι κι αυτοί, σαν το παιδί, δεν είναι ελεύθεροι. Γνωρίζουν τη συμπόνια. Η ύπαρξη του παιδιού, και η δική τους γνώση της ύπαρξής του, είναι αυτό που καθιστά δυνατές την αριστοτεχνικότητα της αρχιτεκτονικής τους, το πάθος της μουσικής τους, την εμβρίθεια της επιστήμης τους. Εξαιτίας αυτού του παιδιού είναι τόσο καλοί με τα παιδιά. Ξέρουν ότι αν το τυραννισμένο δεν ήταν εκεί να μυξοκλαίει στο σκοτάδι, το άλλο, το παιδί που έπαιζε φλογέρα, δεν θα έβγαζε μουσική χαράς καθώς οι νεαροί καβαλάρηδες παρατάσσονταν με την ομορφιά τους για τον αγώνα στη λιακάδα του πρώτου πρωινού του καλοκαιριού. 
Τους πιστεύεις τώρα; Δεν είναι πιο πειστικοί; Αλλά υπάρχει κάτι ακόμα να ειπωθεί, και είναι απίστευτο. Μερικές φορές ένα από τα έφηβα αγόρια ή κορίτσια που πηγαίνουν να δουν το παιδί δεν επιστρέφει στο σπίτι του για να κλάψει ή να οργιστεί, και μάλιστα δεν επιστρέφει καν στο σπίτι του. Μερικές φορές επίσης κάποιος άντρας ή κάποια γυναίκα, πολύ μεγαλύτεροι, μένουν σιωπηλοί για μιά-δυό μέρες, και μετά εγκαταλείπουν το σπίτι τους. Αυτοί οι άνθρωποι βγαίνουν στο δρόμο, και περπατούν στο δρόμο μόνοι τους. Συνεχίζουν να περπατούν, και περπατώντας βγαίνουν από την πόλη της Όμελας, περνώντας από τις πανέμορφες πύλες. Παίρνουν το δρόμο τους διασχίζοντας τους αγρούς της Όμελας. Καθένας πάει μόνος του, παλικάρι ή κοπέλα, άντρας ή γυναίκα. Πέφτει η νύχτα· ο ταξιδιώτης πρέπει να περάσει από δρόμους χωριών, ανάμεσα σε σπίτια με παράθυρα που φέγγουν κίτρινα, και πάλι μετά στο σκοτάδι των χωραφιών. Καθένας μόνος του, τραβάει δυτικά ή βόρεια, κατά τα βουνά. Συνεχίζουν. Αφήνουν την Όμελας, χώνονται στο σκοτάδι, και δεν επιστρέφουν. Το μέρος προς το οποίο πάνε είναι ένα μέρος ακόμα πιο αφάνταστο για τους περισσότερους από μας απ’ ό,τι η πόλη της ευτυχίας. Δεν μπορώ να το περιγράψω καθόλου. Πιθανόν να μην υπάρχει. Αλλά δείχνουν να ξέρουν που πηγαίνουν, αυτοί που φεύγουν από την Όμελας.
Μετάφραση: Χριστόδουλος Λιθαρής

Οι άνθρωποι που φεύγουν από την Όμελας, είναι οι άνθρωποι που γνωρίζουν ότι αν δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι απλά φεύγεις. Πηγαίνεις σε κάτι καινούριο, αντί να παλέψεις για αυτά τα οποία σε ενοχλούν, αντί να βοηθήσεις τον άλλο (και πάνω από όλα τον εαυτό σου).
Ένα τόσο απλοϊκό αλλά συνάμα τόσο περίπλοκο κείμενο - από αυτά που αν τα δώσεις σε ένα μικρό παιδί μπορεί να καταλάβει περισσότερα από τους μεγάλους. Ένα μικρό παιδί που κάνει όνειρα και κάποιοι του τα γκρεμίζουν για να συνεχίσουν την δική τους - σίγουρη - "ευτυχία".

Μια μειονότητα ανθρώπων σε έναν κόσμο γεμάτο δικαιώματα. Δικαιώματα που γράφηκαν για όλους, αλλά τελικά λίγοι τα απολαμβάνουν.

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Τραμπάλα.

Θυμάμαι πριν χρόνια που τα "προβλήματα" μου ήταν ΤΌΣΟ μεγάλα. Αγχωνόμουν για το ποιο χρώμα πρέπει να χρησιμοποιήσω στην τάδε ζωγραφιά, διάβαζα βιβλία για να δω τις ιστορίες μου τυπωμένες σε χαρτί, διάλεγα τους ανθρώπους ανάλογα με το πόση "τρέλα" κουβαλάνε, "κρατούσα" την αναπνοή μου όταν δεν με πήγαινες στην παιδική χαρά να παίξω και έτρωγα τα νύχια μου γιατί φοβόμουν το ψαλίδι.
Τα μεγάλα μου αυτά προβλήματα τα έλυνα τελικά πολύ εύκολα.
Έπαιρνα τα χρώματα σβάρνα και τελικά πάντα κατέληγα στο αγαπημένο μου - το λευκό.
Διάβαζα πολύ αλλά τίποτα δεν αρκούσε για τις φανταστικές εικόνες του μυαλού μου - έπειτα το έριχνα στην τηλεόραση.
Οι άνθρωποι, πάντα "τρελοί" και απασχολημένοι - πήγαινα πάντα κοντά σε αυτούς για να με αφήνουν που και που ήσυχο.
Κρατούσα την αναπνοή μου μέχρι που έσκαγα, μετά ανέπνεα κανονικά μέχρι να μου πεις "Άντε, πήγαινε, ένα τετράγωνο παρακάτω είναι".
Τα νύχια μου είχαν πάντα υπέροχη γεύση, τελικά όμως κατέληγα στο ψαλίδι γιατί δεν μπορούσα να φάω ΚΑΙ των ποδιών μου.

Ένα παιχνίδι όλα. Κανένας δεν έφευγε στεναχωρημένος, όλοι ήταν ικανοποιημένοι - και οι μεγάλοι με τα "πρέπει" τους - και εγώ με το παιδί μου, να κάνουμε παρέα και να τσακωνόμαστε για το ποιος θα πάει τελικά την επομένη στο σχολείο. Πάντα κατέληγα εγώ στο σχολείο, όσο και αν δεν το συμπαθούσα, θυμάμαι όμως που πήγαινα στην παιδική χαρά δίπλα στο σχολείο μετά το μάθημα και καθόμουν με τις ώρες. Έπερνα άδεια μπουκάλια και τα γέμιζα ζωή - μυρμήγκια, πεταλούδες, μέλισσες (μέχρι που μια με τσίμπησε και κατέληξα στον γιατρό με αλλεργία), πασχαλίτσες και ότι άλλο έβλεπα και θεωρούσα πως είναι ενδιαφέρον για τα "πειράματά" μου. Πήγαινα σπίτι, άνοιγα το μπουκάλι μου και τα έβλεπα σιγά - σίγα να φεύγουν, ζαλισμένα από την έλειψη οξυγόνου. Η λύση μου σε αυτό ήταν μπουκάλια με τρύπες. Έτσι, οι μικροί μου φίλοι έβγαιναν "ευχαριστημένοι" από την φυλακή τους.

Μετά ανακάλυψα πως στην παιδική χαρά υπάρχει και κάτι ακόμα. Μια τραμπάλα. Την γούσταρα πολύ την τραμπάλα, πήγαινα εκεί μετά το σχολείο με φίλους και παίζαμε. Ανταγωνιζόμασταν για το ποιος θα πάει πιο ψηλά την τραμπάλα - λες και το ύψος άλλαζε ανάλογα με το ποιος την χειρίζεται. Ανεβαίναμε στις κούνιες και στο ζενίθ μας πηδούσαμε για το ποιος θα πάει πιο μακριά, κάναμε ανάποδα την τσουλήθρα - έτσι γιατί ήμασταν μεγάλοι και "μπορούσαμε". Α! Τρώγαμε και πολλές σοκολάτες για να κρατιόμαστε Fit τον χειμώνα - και παγωτά το καλοκαίρι μετρώντας ποιος θα φάει τα περισσότερα..

Μια ζωή γεμάτη "προβλήματα" και προκλήσεις. Προβλήματα που ανακάλυπτες παίζοντας μαζί τους και προκλήσεις που δημιουργούνταν στην καθημερινή τριβή με τους ανθρώπους.
Τι διαφορά έχει τώρα η ζωή σου; Δεν είναι παιχνίδι;
Σταμάτησες να νιώθεις παιδί και έγινες μεγάλος, δίνοντας απίστευτη σημασία σε λεπτομέρειες. Ψάχνεις σοβαρές σχέσεις "με μέλλον" αγνοώντας την καθημερινή τριβή που είχες κάποτε με τους ανθρώπους γύρω σου.
Έγινες τελικά και εσύ "τρελός" και απασχολημένος;

Η ζωή είναι μια τραμπάλα. Τολμάς να παίξεις μαζί της;

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Los Indignados.

Δεύτερη μέρα που βρίσκομαι και εγώ στην πλατεία Συντάγματος για να δω, ιδίοις όμασι, τη νέα κατάσταση που συντελείται εν μέσω μιας ειρηνικής διαδήλωσης. Οι εκπλήξεις πίστεψε με, είναι πολλές.

Δεν θα μείνω σε καμία περίπτωση σε αυτά που ακούω συχνά περί πρώτης ειρηνικής διαδήλωσης κτλ. Το να διαδηλώνεις ειρηνικά είναι πολιτισμός - εάν δεν είσαι σε θέση να το κάνεις, τότε πραγματικά δεν είσαι κατάλληλος για να διαδηλώσεις. Είσαι ένα με το κράτος την τρομοκρατία των εξουσιών που πανικοβάλλουν, στοχεύοντας σε άτομα σαν και εσένα - θερμόαιμα και προγραμματισμένα σε συνθήκες αριστερού και δεξιού όχλου - προκειμένου να περάσουν το δικό τους. Έτσι μια διαδήλωση καταλήγει σε πανηγύρι βίας και λαϊκισμού, με την βία να πρωταγωνιστεί στο δρόμο και τον λαϊκισμό στα Μέσα, προτρέποντας το κόσμο να αποφεύγει τέτοιου είδους εκδηλώσεις.

Είναι ένα πρώιμο είδος πάλης των τάξεων που βολεύει - για διάφορους λόγους - τους εξουσιάζοντες πολιτικούς και λαϊκιστές.

Η πρώτη μου φορά στην πλατεία με βρήκε απροετοίμαστο, καθώς την προηγούμενη μέρα και λίγο πριν ανακοινωθεί η αντίδραση έγραφα εδώ για την βολεμένη μπροστά σε ένα καναπέ, μαλθακή κοινωνία που έβλεπα γύρω μου.

Οπότε η πρώτη έκπληξη είναι και η μάλλον αναμενόμενη. Η Ελληνική κοινωνία έχει αποδείξει μέχρι στιγμής πως είναι μια κοινωνία του πυροτεχνήματος. Κάνει μπαμ, αστράφτει στον ουρανό, για να καταλήξει σκόνη χαμένη στον αέρα. Είδα αλλαγή πριν καιρό, με τους Atenistas - όπου πολλοί πίστευαν πως θα τελειώσει γρήγορα το τζέρτζελο, όπως ακριβώς ξεκίνησε. Η συνέχεια όμως τους έβγαλε μάλλον ψεύτες.. Οι Atenistas γίνονται περισσότερο δυνατοί, ικανοί να διεκδικήσουν, να αλλάξουν και να χρωματίσουν το άλλοτε γκρίζο προφίλ της πόλης μας. Σε αυτούς που λένε λοιπόν πως οι Αγανακτισμένοι είναι κάτι παρόμοιο, τους επισυνάπτω τα νούμερα. 40.000 την πρώτη μέρα - πάνω από 200.000 εχθές βράδυ.

Ο όχλος είναι όμως εύπλαστος και πολλές φορές υπακούει στην ψυχολογία της μάζας. Μπορείς εύκολα να τον ορίσεις και να τον φανατίσεις, εφόσον έχεις λέγειν, κύρος και εξουσία. Στο συγκεκριμένο όχλο που ο χαρακτήρας του είναι απρόσωπος, η χειραφέτηση είναι δύσκολη. Η ιδεολογία και ο λόγος ύπαρξης είναι διαφορετικός. Οπότε είναι δύσκολο να σε πλησιάσω, να σε οργανώσω και να σε περιορίσω, όταν ο διπλανός σου είναι διαφορετικός από εσένα, όταν όλοι γύρω σου είναι διαφορετικοί από εσένα.


Η κοινωνική αλλαγή, μας κάνει περισσότερο εξωστρεφείς, λιγότερο δογματικούς και ανεκτικούς. Μπορεί να μην καταφέρει να αλλάξει την πολιτική σκηνή και τον τρόπο που ασκείται. Θα αλλάξει όμως εσένα, εμένα και όλους εμάς που τους επιλέγουμε.
Τα social media μπορούν να γίνουν μοχλός επανάστασης και είναι κάτι που οι δημιουργοί τους δεν σκέφτηκαν, ως φαίνεται. Δεν περιμένω θεϊκές προτάσεις - ο κόσμος που κατεβαίνει στις πλατείες δεν είναι ούτε Πολιτικοί Επιστήμονες ούτε - θέλω να ελπίζω - ομαδικά πολιτικοποιημένοι.
Προτιμώ να συνεχίσει ως είναι, δυνατά και απρόσωπα.

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Πολιτικά Συναινετική "Αλήθεια".

Τελευταία ακούω πολύ συχνά δηλώσεις περί συναίνεσης και μη συναίνεσης σε μια δύσκολη, αναμφίβολα περίοδο. Υπάρχει κάτι αστείο σε αυτές τις δηλώσεις καθώς όλοι κάνουν σαν να έχουν να αντιμετωπίσουν την "Χουάνα τη Παρθένα", που δεν είναι συνηθισμένη στην πολιτική και το πολιτικό σύστημα αυτής της εξέχουσας χώρας. Δείχνουν να αδιαφορούν, κλείνοντας το μάτι σε δημοσιογραφίσκους που το μόνο που ξέρουν να κάνουν όντας κομμάτι του προβλήματος, είναι να γλύφουν και να κουνάνε το δάκτυλο στον εκάστοτε πολιτικό, αντί να κάνουν το αυτονόητο - που είναι και η δουλειά τους - και να βάζουν το καθένα από δαύτους στη θέση του.

   Φυσικά όμως σε όλα τα παραπάνω - πέρα από ένα κακοδιαχειριζόμενο πολιτικό σύστημα - συμβάλει και μια βολεμένη μπροστά σε έναν καναπέ, μαλθακή κοινωνία. Ναι, δυστυχώς αυτό είμαστε, τι να κάνουμε τώρα; Έχουν συνηθίσει οι Ελλαδίτες - από παλιά (δεκαετία του '40) μέχρι και σήμερα - στην πολιτική "βοήθεια" με αντάλλαγμα μια οικογένεια ψήφους. Σε καμία περίπτωση δεν το κατακρίνω καθώς σε κάποιες περιπτώσεις το καταλαβαίνω (π.χ. είναι ένας γονιός με το παιδί του πολύ άρρωστο και ψάχνει κρεβάτι σε νοσοκομείο. Πάει στον πολιτικό, τι να κάνει να το αφήσει να πεθάνει;) όμως δυστυχώς ή ευτυχώς, το σύστημα πλέον δεν μπορεί να συνεχίσει υπό αυτές τις συνθήκες. Όχι γιατί άλλαξε ο Ελλαδίτης ή οι πολιτικοί που τον εκπροσωπούν, αλλά επειδή κατάλαβαν όλοι οι πρωταγωνιστές του προβλήματος πως το σύστημα καταρρέει...

Πρώτη "Αλήθεια".
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που εισαγάγει τα πάντα. Το μόνο που εξαγάγει είναι αγροτικά προϊόντα - τα οποία ήταν και είναι εξαιρετικής ποιότητας - όμως τα τελευταία χρόνια, αυτοί που τα παράγουν έχουν ανεβεί σε ένα καλάμι και χτίζουν "βιλίτσες - βιλάρες και το κακό συναπάντημα", αντί να κάνουν τη δουλειά τους. Τουτέστιν να φυτεύουν και να καλλιεργούν το χωραφάκι τους. Ενδιαφέρον βέβαια είναι ότι υπήρχαν και κάποιοι περισσότερο "νομοταγείς" καθώς η κρατική παρεμβατικότητα (κάπου, κάποιος, κάποτε) λειτουργούσε και έστελνε μια στο τόσο να γίνει έλεγχος. Αυτοί οι "εξυπνάκηδες νομοταγείς τυπάδες" φύτευαν κάτι στα κλεφτά και μετά πήγαιναν και έτρωγαν τα λεφτά στις γκόμενες, το χωράφι ρήμαζε - έτσι ο Ευρωπαίος που αγόραζε από εσένα και από εμένα σταμάτησε να αγοράζει. Παρεμπιπτόντως τα λεφτά για το "σπιτάκι" σου, την γκόμενα και τα καπρίτσια της, ο Ευρωπαίος στα έδωσε.

Δεύτερη "Αλήθεια".
Το βόλεμα στις δημόσιες υπηρεσίες. Δεν μιλάω σε καμία περίπτωση για τους υπαλλήλους που όλοι έχουν πέσει να τους φάνε. Μιλάω για τα κεφάλια πάνω από αυτούς - που σε κάποιες περιπτώσεις είναι πάνω και από την ίδια την κυβέρνηση. Για την ιστορία.. Ο αείμνηστος Παπανδρέου έβαλε μερικούς δικούς του πριν χρόνια να κάνουν την δουλειά και να οργανώσουν ομάδες αξιολόγησης και παρεμβατισμού μέσα στις κρατικές υπηρεσίες. Οι λεγόμενοι συνδικαλιστές - που δεν τους πάω καθόλου και ευτυχώς το αίσθημα είναι αμοιβαίο - είναι το μεγαλύτερο καρκίνωμα στην ιστορία αυτού του τόπου. Από που να ξεκινήσω... Από τους μπράβους του Ο.Λ.Π, στους ραγιάδες της Δ.Ε.Η. και στους άσχετους του Η.Σ.Α.Π., που όλοι μαζί θα μπορούσαν να κάνουν έναν ωραίο σύνδεσμο - έτοιμο να πέσει στις θάλασσες, να τυλιχθεί σε ηλεκτροφόρα καλώδια και να ξαπλώσει σε ράγες που περνάνε τρένα για να μας απαλλάξει από την παρουσία του.

Τρίτη "Αλήθεια".
Η πολιτική είναι σαθρή. Το περιβάλλον της όμως είναι ακόμα χειρότερο. Τηλεόραση και εφημερίδες ξέρουν μόνο να παπαγαλίζουν - ενέργεια που οδηγεί σε συνθήκες όχλου. Ο όχλος καταργεί συνειδήσεις και φτιάχνει μάζες. Στην Ελλαδική περίπτωση δημιουργούνται μάζες φυγής, μάζες καταστολής και μάζες βλακείας, που είναι έτοιμες να φάνε οτιδήποτε τους προσφέρεις, φτάνει να είναι μέσα σε χρυσή συσκευασία και να λέει με μεγάλα γράμματα "ΕΊΜΑΙ ΗΛΊΘΙΟΣ. ΨΉΦΙΣΕ ΜΕ.".

Τέταρτη "Αλήθεια".
Ο Ελλαδίτης νιώθει μόνο τον κώλο του. Θα τσινίσει μόνο όταν βάλεις στον ίδιο το παλούκι, θα γελάει όταν το τρώει ο απέναντι. Ουδέν σχόλιο. Είμαστε οι πιο φιλόξενοι και φιλικοί "Ευρωπαίοι" όμως έχουμε ένα τεράστιο...αγκάθι...στην κοινωνία μας - μετά Δ.Ν.Τ. εποχής ΚΑΙ στον κώλο μας. Να το χαιρόμαστε.


    Πίσω στη συναίνεση λοιπόν που είναι και το θέμα μας. Για να υπάρξει συναίνεση θα πρέπει κάποιος να συμφωνήσει με κάποιον άλλο, για να συμφωνήσει όμως αυτός ο κάποιος με κάποιον άλλο θα πρέπει πάνω από όλα να έχουν ορίσει ποιος θα κάνει τι, που, πως, πότε και με ποιόν τρόπο. Υπερφυσικό σενάριο; Μάλλον, είναι... Για να γίνει λοιπόν αυτό στην Ελλαδίτσα, θα πρέπει πρώτα τα κόμματα να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Όλοι για όλους. Και ας μείνουν 200 στη Βουλή. Πίστεψέ με, καλό θα είναι. Θα έχουμε και λιγότερες "Βουλευτικές Συντάξεις" κάθε 4 χρόνια.

Σε ένα σαθρό πολιτικό σύστημα η μόνη συναίνεση που μπορεί να υπάρξει είναι αυτή με το Νέο Αίμα. Είναι καιρός να καταλάβουν αυτοί εκεί ψηλά (στην εξουσία) ότι δεν αποφασίζουν για τους ιδίους, αλλά για εμένα, εσένα, εκείνον - που ευτυχώς αυτοί σε λίγα χρόνια θα είναι λίπασμα στο Α' Νεκροταφείο ή διασκορπισμένοι στο Αιγαίο.. Είναι καιρός επίσης αυτή η κοινωνία να καταλάβει πως αν είναι χωρισμένη δεν καταφέρνει τίποτα, παράγει μίσος και οδηγεί σε απομόνωση. Δυστυχώς καμία από αυτές τις καταστάσεις δεν οδηγεί στην ευμάρεια. Ας αλλάξουμε την ιστορία αυτής της χώρας, που έως τώρα όλες οι σημαντικές αλλαγές έγιναν πάνω σε εθνικές τραγωδίες.

Μπορούμε και αλλιώς, μακριά από συμφέροντα κομματικής πολιτικής που έχουν να "κάνουν" με συνδικάτα, κλίκες και τρομο-κρατία. Ε; :)

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Prototypes.

Come.
Let us be friends, for once.
Let us make life easy on us.
Let us be lovers, and loved ones.
The Earth shall be left to no one.
Elif Shafak

Πόσο πιο εύκολα θα είναι τα πράγματα αν μάθουμε αυτή τη φράση;
Πόσο πιο όμορφο θα είναι το περιβάλλον, όπου ζούμε;
Πόσο άνθρωποι είμαστε τελικά;

Είναι τα ερωτήματα που - πέραν των πολιτικών ερωτημάτων - γεννιούνται στις μέρες μας. Βγαίνεις έξω και δεν ξέρεις τι θα σου τύχει. Όχι γιατί κάτι έχει αλλάξει, πάντα είχε το ίδιο ακριβώς μοτίβο η "πραγματικότητα" μας, αλλά γιατί κάτι δείχνει να ξεσπάει, αφήνοντας τον κόσμο να αναρωτιέται.. Όταν δεν μπορείς να κάνεις εσύ κάτι, τι να κάνω εγώ;
Το πρόβλημα δεν είναι τα γεγονότα, μετανάστευση πάντα υπήρχε, λαθρομετανάστες επίσης - είμαστε τόσο σίγουροι ή αφελείς ώστε να πιστεύουμε πως οι Έλληνες δεν βρέθηκαν ποτέ στην ίδια θέση; - εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση, διαφορετικότητα. Το πρόβλημα είναι ο τρόπος θέασης των πραγμάτων, που οδηγεί στην κρίση και το ξεχείλισμα μιας κατσαρόλας που βράζει από καιρό.

Θα ήταν σίγουρα πολύ πιο εύκολα τα πράγματα εάν δεν υπήρχαν όλοι αυτοί οι "κακοί μετανάστες" στο κέντρο. Που ήσουν όμως εσύ που τα λες αυτά φίλε, όταν οι ίδιοι άνθρωποι έρχονταν εδώ με ελπίδες - και με την αδιαφορία σου να τους οδηγεί σε εξαθλίωση; Δεν χρειαζόμαστε ούτε μέτρα, ούτε εντάσεις. Χρειαζόμαστε επειγόντως ανθρωπιά και ανθρώπους που νοιάζονται για αυτούς που κινούνται γύρω τους. Που σέβονται τον χώρο τους.

Σε κλείνω με ένα ερώτημα.
Όταν ο μετανάστης έρχεται, και σε βλέπει να παρανομείς - εσύ που δεν πληρώνεις τους φόρους σου, εσύ που απαξιώνεις τον συνάνθρωπο σου, εσύ που παρανομείς στο κέντρο της πόλης σου και εσύ που ζεις στην εξαθλίωση (όχι οικονομική αλλά κοινωνική) - τι περιμένεις να κάνει;
Να είναι καλύτερος;
(Πρόσφατα διάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο στην Lifo, που έλεγε πως σε ένα παραβατικό περιβάλλον, η αρχή ύπαρξης εγκληματικού κοινού είναι βέβαιη.)

Τα συμπεράσματα δικά σου. Αυτό που ξέρω εγώ είναι πως..
It's supposed to be a good life.

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Εγώ, και ο Ρουμάνος.

Πολύ όμορφη μέρα η σημερινή φίλε. Δεν σου λέω τίποτα - είχε απ'όλα.

Ξεκινάω λοιπόν πουρνό - πουρνό να πάω στο Μουσείο της Ακρόπολης. Δεν ξέρω, αλλά αυτό το μουσείο πραγματικά με ηρεμεί.. Βέβαια σήμερα, Σάββατο, ήταν η χαρά του μικρού παιδιού.. Έχει συνάμα και μια έκθεση για μικρά παιδιά, με αγάλματα της Θεάς Αθηνάς, οπότε φυσιολογικό θα μου πεις. Μεγάλη έκπληξη; Ένα μικρό παιδί - γύρω στα 8 - που κοιτώντας τους Θεούς των Αετωμάτων του Παρθενώνα, έλεγε τα ονόματά τους λες και τα διάβαζε.(Όχι δεν τα διάβαζε, το έλεγξα.)
Όπως και να έχει όμως πρέπει να πας - αν δεν έχεις ήδη πάει - σε αυτό το ΑΡΙΣΤΟΎΡΓΗΜΑ αρχιτεκτονικής και ιστορικού περιεχομένου κτήριο, οπωσδήποτε.
Η μέρα μου συνεχίστηκε λοιπόν, με περίπατο μέσα από την Πλάκα, με απώτερο στόχο το κτήριο της Η&Μ στην Σταδίου. Πήγαινα για δώρο, τελικά μόνο για εμένα ψώνισα. Δικαιολογία; Δεν βρήκα τίποτα.. :Ρ
Όπως βγαίνω λοιπόν από την Η&Μ και κατευθύνομαι προς το Μετρό της Ομόνοιας, βλέπω μπροστά μου.. Έγχρωμους. Λέω ΟΚ, δεν πειράζει.. Ας ακούσω για ακόμα μια φορά αν θέλω Μαύρο - Χόρτο ή ότι άλλο θέλουν να σου πλασάρουν, και ας συνεχίσω τον δρόμο μου προς το όμορφο Μετρό μας. Καθώς προχωρούσα, ξέρεις έξω από τα ΖΑRA και ενώ δεν είχα φτάσει ακόμα στους Έγχρωμους, ακούω με μεγάλη μου έκπληξη - από τα δεξιά μου - τρέχα, τρέχα. Έχω μείνει ΜΑΛΆΚΑΣ και ενώ προσπαθώ να καταλάβω τον λόγο της όλης αναστάτωσης, τρώω μια αγκωνιά στο στομάχι - διπλώνομαι στα 2 - και στη συνέχεια ποδοβολητά.. Αναστάτωση, φωνές.. Λέω πάει - με έφαγαν λάχανο. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι λοιπόν φίλε μου, είναι να σηκώνομαι - στα δεξιά μου, η φωνή που με είχε προτρέψει να τρέξω ήταν επίσης στο έδαφος, και δύο αστυνομικοί να με ρωτούν αν είμαι καλά και αν χρειάζομαι βοήθεια..
-Είστε καλά; Θέλετε νερό;
-Όχι, όχι ευχαριστώ, απλά έχω έναν πόνο στο στομάχι.. Είμαι σίγουρος πως η Κυρία χρειάζεται περισσότερη βοήθεια..
Έκανα να φύγω, κοίταξα γύρω μου, οι 'Έγχρωμοι είχαν εξαφανιστεί σαν τις μύγες και ο κόσμος κοιτούσε σαν ηλίθιος. Πάω στο Μετρό..
Κατεβαίνω στην αποβάθρα για Άγιο Δημήτριο, όπου βλέπω έναν Monsieur να καπνίζει μέσα στο Μετρό. Έ, όχι και εδώ ρε φίλε, λέω από μέσα μου..
-Συγνώμη, γνωρίζετε πως απαγορεύεται το κάπνισμα στο μετρό;
-Δεν καταλαβαίνω.
-Τσιγάρο, όχι εδώ. You can't smoke in here..
-Do you want to suck my d**k instead?
Μετά από αυτόν τον πολύ ωραίο διάλογο του λέω πως άμα δεν το σβήσει, θα πάω στον σταθμάρχη και θα αφήσω εκείνον να κάνει την δουλειά. Φυσικά και δεν τον ένοιαζε, όπως δεν ένοιαζε και ΚΑΝΈΝΑΝ άλλο Έλληνα(!!!) πάνω στην αποβάθρα..(το μετρό έφευγε σε 5', είχα χρόνο.) Οπότε φίλε ανέβηκα με το ασανσέρ - το στομάχι μου ακόμα πονούσε - και πήγα στον σταθμάρχη λέγοντας του το τι έγινε. Μέσα στο σταθμαρχείο, και ένας Σεκιουριτάς που με ρωτάει "Να φωνάξω τα παιδιά;" Τι να του πεις τώρα - και που να ξέρω ποια είναι τα "παιδιά".. Γνέφω ναι, και την κάνει.
Κατεβαίνουμε στην αποβάθρα όπου ο Monsieur είχε τελειώσει το τσιγάρο του και είχε γίνει άφαντος. Η γόπα παρόλα αυτά κοσμούσε το δάπεδο. Οπότε αρχίζω και περπατάω κατά μήκος της αποβάθρας με τον σταθμάρχη (σχεδόν αγκαζέ είμαστε ;) ) Τον εντοπίζω στα δεξιά(εγώ το λαγωνικό)να κάθεται και να ρεμβάζει, λες και είναι ο ΜΆΓΚΑΣ του μετρό. Πηγαίνω μπροστά του και του λέω.
"Τελείωσες το τσιγαράκι σου;"
"Εγκώ;"
"Ναι, εσύ."
Ο σταθμάρχης ρωτάει, "Καπνίζατε Κύριε;"
"Όχι, εγκώ δεν καπνίζω.."
Τα παιδιά έφτασαν, Αστυνομικοί σε δράση, να σταματήσουν το τρελό - οργανωμένο έγκλημα.. Τρείς σε παρακαλώ. Μην στα πολυλογώ, τον μπαγλαρώσαν τον τυπά, το μετρό ήρθε, έκανε να φύγει ο ΜΆΓΚΑΣ, αλλά οι πολίτες (ΟΠΟΊΑ ΈΚΠΛΗΞΗ, ΤΑ ΖΑ ΞΎΠΝΗΣΑΝ!) δεν τον άφησαν να περάσει μέσα..
"Ταυτότητα έχεις;" Μια κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά..
"Όχι αλλά έχω ακαδημαϊκή και στρατιωτική μαζί μου."
"Ακολούθησε μας."
Ακολουθώ, και φτάνουμε στο αστυνομικό τμήμα Ομόνοιας. *Όμορφο κτήριο.* Έτρεμα βέβαια, 1. Από τον πόνο της νωρίτερης αγκωνιάς. και 2. Ο τυπάς είχε πάρει κάτι δικούς του στο δρόμο για το τμήμα - και ωρυόταν.
"Θα κάνεις μήνυση;"
"Όχι, το θέμα είναι να συνετιστεί και να μάθει να μιλάει. Εφ'όσον επέλεξε να έρθει να ζήσει εδώ, οφείλει να υπακούει σε στοιχειώδεις κανόνες."
"Καλύτερα, γιατί η μήνυση έχει 100 ευρώ."
Μου έπεσε η μασέλα. :Ρ Μετά από 1(!!!) ώρα ερωτήσεων μέσα στον δεύτερο όροφο του τμήματος, πήρα τα έγγραφά μου και ξεκίνησα να φύγω. Ο τυπάς - ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΠΝΊΖΕΙ - ήταν έξω από την αίθουσα και είχε κάνει 10 τσιγάρα.. (Α, ρε ένας αντικαπνιστής που είσαι χαρά μου.)
Με βλέπει που βγαίνω και αρχίζει να μιλάει στα αλαμπουρνέζικα (Ρουμάνικα), μετά το ρίχνει στο καλό και κατανοητό Ελληνικό. "Θα σε βρω και θα σε σκοτώσω." μου φωνάζει καθώς κατεβαίνω τα σκαλιά.
Τρέχει μια αστυνομικίνα και μου λέει "Θα έρθω μαζί σου ως το μετρό."
"Γιατί για να μας φάνε μαζί;"
Γελάει, και ξεκινάμε για το μετρό. Εκεί με παράτησε, παροτρύνοντας με "Να προσέχεις."

Να προσέχεις λοιπόν και εσύ φίλε μου. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι ο διπλανός σου. Α! και μακριά από αγκωνιές.. και καπνιστές.

Υ.Γ. Δεν σου είπα.. Αγόρασα και υγρό φακών επαφής. Επιτέλους. :)

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Ειρωνεία.

"Έχεις συναντήσει ποτέ άνθρωπο εγωκεντρικό, που του αρέσει να μιλάει μόνο για τον εαυτό του; Όταν πας να μιλήσεις εσύ για κάτι να σου λέει για τα δικά του, και όταν σε αφήνει να μιλήσεις να μην λέει κάτι, να μην κάνει σχόλια..;"

Ξεκινάω παράδοξα, αλλά θα μπω στο νόημα μέσα στις επόμενες αράδες. Προχθές ήμουν με έναν πολύ καλό φίλο και πάνω στη συζήτηση για έναν δικό του φίλο - μια δική του ιστορία βρε παιδί μου - με ρώτησε αυτό το πράγμα. Η απάντηση, εύκολη και μηχανική.. "Όχι, δεν νομίζω."
Είναι εύκολο να απαντάς με την αφέλεια που μας διακατέχει - πηγαίνει γάντι με το γεγονός ότι η αφέλεια αυτή τονίζεται στην παιδικότητα και στην ευπιστία των ανθρώπων, και των καταστάσεων γύρω μας. Σήμερα έρχομαι πάλι να απαντήσω, στον εαυτό μου αυτή τη φορά. Όλοι - μα όλοι έχουμε ένα μέρος εγωκεντρικότητας μέσα μας. Τι νομίζεις κάνουν τόσοι καθρέπτες γύρω μας; Για πλάκα τους έβαλαν;
Οπότε ναι, έχω γνωρίσει. Πάνω από όλους, τον ίδιο μου τον εαυτό. Στα θέματα ιστορίας και σύγχρονης γνώσης - παρακολουθώ πολύ τα τεκταινόμενα - έχω μια εγωκεντρικότητα (της γνώσης) που μπορεί να σου σπάσει κόκκαλα. Θα σου πω πολλά, μπαρούφες όμως δεν θα σου πω σίγουρα! - Ελπίζω δηλαδή..
Ο τόνος εγωκεντρικότητας όμως που μου την δίνει πραγματικά είναι αυτός που λες κάτι και ξαφνικά σε κόβει κάτι - κάποιος - κάποτε, όχι για να σου πει κάτι που ο ίδιος έκανε, αλλά για να σου πει ότι άλλο του έχει έρθει στο κεφάλι. Και ναι, πες με περίεργο όμως έχω κάτι να σου πω ΚΑΙ πάνω σε αυτό. Ότι όταν αυτό γίνεται συνέχεια, ε, δεν γίνεται, δεν τρέχει κάτι πλέον με εσένα αλλά με το άτομο απέναντι σου, που κάτι του φταίει - κάτι ψάχνει, αλλά δεν κάνει και κάτι για να το βρει..

Ειρωνεία είναι, να ξέρεις πως κάτι συμβαίνει, να προσπαθείς να το αλλάξεις, αλλά αυτό να μένει στάσιμο.. Είναι η ίδια σου η προσωπικότητα που πας να αλλάξεις - σου χαμογελάει ειρωνικά - και σου λέει, "Ε, φίλε, εσύ με έκανες όπως είμαι σήμερα. Θα αργήσω λίγο να φύγω, αλλά μέχρι τότε, θα με υποστείς.."
Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους. Μπορούμε όμως να αποδεκτούμε τον άλλο, με τα ελαττώματα και προτερήματά του.

"Ναι, φίλε. Έχω γνωρίσει. Τους βλέπω γύρω μου, τον βλέπω στον καθρέπτη μου. Είναι όμως άνθρωποι που έχω επιλέξει και που έχω δημιουργήσει. Οπότε δεν θα καταστρέψω το οτιδήποτε, για ένα μελανό σημείο, που στο κάτω - κάτω το έχουμε όλοι μας.."

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Μένω στο "Ελλαδιστάν".

Ναι, εδώ μένω. Μεγάλωσα σε προάστιο της Αθήνας, πήγα σε σχολείο στο ίδιο προάστιο της Αθήνας, είμαι σε Πανεπιστήμιο στο Κέντρο της Αθήνας. Πάντα έβλεπα τα προβλήματα της Αθήνας και προσπαθούσα με τον μικρόκοσμό μου να κάνω κάτι καλύτερο, να προστατεύσω ίσως την πόλη μου από τους ΑΠΆΝΘΡΩΠΟΥΣ - ανθρώπους της που το μόνο που τους νοιάζει είναι η Πολιτική Εξουσία και ο κώλος τους. 
Η πολιτική εξουσία τους ενδιαφέρει μόνο και μόνο για να έχουν κάτι να αντιτίθενται, να έχουν κάτι να καίνε, να ασχολούνται, να σκοτώνουν, να διαλύουν, να καταστρέφουν. Σου λένε "Ε, και τι έγινε; Ότι κατέστρεψα θα φτιαχτεί και πάλι..." Για να έρθουν να το ξανασπάσουν.

Πάντα αγαπούσα την Αθήνα και πάντα θα την αγαπάω το ίδιο. Με τρομάζει η εικόνα της όταν αυτά τα πράγματα συμβαίνουν - κατά την ταπεινή μου άποψη αυτά είναι η αρχή μιας κοινωνικής κρίσης. Που άμα την κοιτάξεις καλά - καλά θα σε τρομάξει και εσένα. Είχα μια συζήτηση σήμερα με την αδερφή μου την ώρα που προσπαθούσα μέσα στη μιζέρια και την αποδιοργάνωση μου να καθαρίσω και ενώ εκείνη έφτιαχνε φαγητό. Μιλήσαμε για αυτά τα οποία συμβαίνουν - είχε προηγηθεί μια συζήτηση για το κατά πόσο χρειάζεται τελικά η ενημέρωση. Γνώμη της είναι πως ο άνθρωπος θα ήταν πολύ καλύτερα εάν δεν μάθαινε όλα αυτά που μαθαίνει. Εάν ασχολιόταν μόνο με τα του "χωριού του" και όχι με τα κοινά. Φυσικά και διαφωνώ με αυτό, αλλά είναι μια άποψη σεβαστή - μπορεί κάποια στιγμή να τα δω και εγώ "αλλιώς"... 
Στο θέμα μας λοιπόν. Λέγαμε το τι γίνεται. Καταλήξαμε σε ένα κοινό τρόπο σκέψης. Στο ότι άμα δεν αντιδράσεις αυτοί που είναι πάνω από εμάς θα κάνουν ότι θέλουν, και στο ότι άμα αντιδράσεις τότε το μόνο που σου απομένει είναι να δημιουργήσεις κοινωνική αναταραχή που μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε κοινωνική κρίση. Δηλαδή με απλά λόγια "Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα". Προτιμώ το ρέμα - πίστεψε με.. Μπορείς να αφεθείς στον παραλληλισμό του και να το αφήσεις να σε παρασύρει. Στον γκρεμό βέβαια είναι μια και έξω. Ουφ.

Εσύ εκεί έξω που καταστρέφεις, που δεν σέβεσαι τον συνάνθρωπο σου. Εσύ, που ανήκεις σε αυτές τις ΆΘΛΙΕΣ κλίκες που κατασκευάζουν μολότοφ για την καύλα τους.. Σκέψου κάτι.
Εσύ προφανώς και δεν ενδιαφέρεσαι για την οικογένειά σου - προφανώς ούτε και για τη ζωή σου. Αυτοί που πετάς μολότοφ ρε κωλόπαιδο, σκέφτεσαι καθόλου τι τους περιμένει σπίτι τους; Ότι μπορεί να έχουν οικογένεια, ότι ένα παιδί μπορεί όταν τους ξαναδεί να τους δει σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου - με εγκαύματα στο λαιμό τους και σε όλο τους το σώμα;
Σκέφτεσαι καθόλου ρε κωλόπαιδο ότι αυτοί οι άνθρωποι κάνουν τη δουλειά τους και ότι δεν πηγαίνουν στην πορεία για την καύλα τους, αλλά για να προστατεύσουν τους διαδηλωτές από εσένα; Έχεις δουλέψει ποτέ στη ζωή σου; Έχεις κάνει κάτι παραγωγικό; Έχεις ιδέες οι οποίες αντικρούονται σε αυτό που ζούμε;
Εάν έχεις γράψε ένα πανό. Θα σε ακούσω. Άσε την μολότοφ σου στην άκρη. Συνεργάσου. 
Κατάλαβε ότι με τρομάζεις. Μας τρομάζεις. Έτσι δεν θα έρθει κανείς άλλος μαζί σου - πέρα από τους ομοίους σου - ψυχάκιδες και καταστροφείς - καταστροφολόγους.

Η κοινωνία δεν θέλει αναστάτωση, θέλει σιγουριά, θέλει ενότητα, θέλει σχέδιο. Αν έχεις ιδέες για καλύτερη ζωή γράψτες κάπου. Στείλτες. Σου υπόσχομαι ότι όταν το κάνεις δεν θα έρθει κανένας να σε κατηγορήσει. Μην συμβάλλεις και εσύ σε κάτι το οποίο όταν γίνει, θα είναι πολύ δύσκολο να γυρίσει πίσω - έστω και σε αυτό το πρώιμο στάδιο που ζούμε σήμερα.

Η εικόνα που αντικρίζω σήμερα θα αλλάξει. Είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο. Ελπίζω πάντα προς το καλύτερο και όχι στο χειρότερο. Μπορούμε όλοι μαζί με δημιουργικότητα, ανάγκη για αλλαγή και ενότητα να καταφέρουμε τα πάντα. Στην πραγματικότητα που ζω όμως σήμερα, την ίδια πραγματικότητα που ζήσαν οι γονείς μου και δεν άλλαξαν, τα πράγματα είναι ζοφερά.
Ας τα αλλάξουμε λοιπόν. Μαζί;

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Πολιτικός Επιστήμων.

Παρακολουθώ ειδήσεις, διαβάζω στο Internet και γενικότερα προσπαθώ να είμαι όσο πιο καλά και σφαιρικά ενημερωμένος μπορώ. Κινητήριος δύναμη για να γράψω το πρώτο μου άρθρο υπήρξαν τα γεγονότα στην Μέση Ανατολή και γενικότερα η κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση που "ταλαιπωρεί" όλο τον κόσμο.

Είναι γεγονός ότι οι χώρες που βρίσκονται αντιμέτωπες με την εξουσία στην Μέση Ανατολή, είναι χώρες που λείπουν δημοκρατίας και γενικότερα "Δυτικών" αρετών και δικαιωμάτων. Είναι κάτι που "Εμείς οι Δυτικοί" το θεωρούμε αυτονόητο - για αυτό και είναι ευκολότερο να μας το "πάρουν", δημιουργώντας κρίσεις - όχι ότι δεν βοήθησε και η Αχρειότητα του Έλληνα και κάθε "Ευρωπαίου και καλά" πολίτη.
Προσωπική μου άποψη είναι πως οι αλλαγές που γίνονται σε αυτή την περιοχή είναι κάτι καλό, η αφύπνιση του κόσμου και η κατάργηση των απολυταρχικών καθεστώτων οδηγούν σε ανανέωση και σε ένα καλλίτερο μέλλον. Το θέμα είναι τι ήταν αυτό που αφύπνισε τον κόσμο, που του έδωσε την δύναμη να πάει ενάντια στην εξουσία και τι πρέπει να γίνει για να "ξυπνήσει" και ο εν γένει πρωτοπόρος Δυτικός Κόσμος;
Τρανταχτό παράδειγμα η περίπτωση της Αιγύπτου και Τυνησίας. Με την αποχώρηση των Κυβερνήσεων τους, αξιωματικοί του στρατού πήραν την εξουσία - με τους πολίτες να περιμένουν μια εκδημοκρατισμένη πολιτική εξουσία. Σήμερα προς έκπληξη μου είδα ότι στην Τυνησία μπήκαν "κάποιοι" γνωστοί-άγνωστοι με τα γνωστά-άγνωστα σακάκια τους και απομάκρυναν όλη την περιουσία του Κυβερνητικού Μεγάρου. Η ερώτηση που μου γεννάται είναι, γιατί να απομακρύνεις την περιουσία ενός λαού, μεταφέροντας τη σε "Άλλες" χώρες (του Ευρωπαϊκού Νότου και της Αμερικής εν προκειμένω) και δηλώνοντας ότι θα κρίνεις το τι θα γίνουν τα κατεχόμενα αντικείμενα; Γιατί να μην τα καταθέσεις σε ένα ίδρυμα για την καλυτέρευση του λαού, εφόσον δικαιωματικά σε αυτόν ανήκουν;

Ποίος δημιούργησε λοιπόν αυτή την κρίση και γιατί;
Πρόσφατα πόλεμοι τράβηξαν την προσοχή μας, που έγιναν για οικονομικούς λόγους (πετρέλαιο) οπότε είναι πολύ εύκολο να εξισώσεις τις τακτικές και τα γεγονότα που ζούμε σήμερα με παρελθοντικούς χρόνους. Οι πόλεμοι τελικά ωφέλησαν αυτούς που έπρεπε να ωφελήσουν. Στη τωρινή συγκυρία όμως ο πόλεμος δεν ήταν η λύση. Τουλάχιστον όχι ο πόλεμος από τα έξω, οπότε μάλλον οι γνωστοί-άγνωστοι θεώρησαν ότι ο πόλεμος εκ των έσω στο όνομα της δημοκρατίας και της ελευθερίας ήταν ένας καλός και ακίνδυνος τρόπος.
Ναι, η Αίγυπτος και η Τυνησία έπεσαν. Αυτό που δεν περίμεναν ότι θα γίνει όμως είναι αυτό που γίνεται τώρα σε άλλες χώρες. Λιβύη και 6 χώρες ακόμα περνούν αυτά που πέρασαν οι 2 προαναφερόμενες χώρες, με πολύνεκρες συγκρούσεις. Οπότε βλέπουμε κάτι διαφορετικό που ίσως ενισχύει την άποψη μου. Στις νέες χώρες που εξεγείρονται υπάρχει καταστολή.

Όσο και αν πιστεύω στην δημοκρατία και εν γένει στους θεσμούς της άλλο τόσο πιστεύω και στην κακία και τα συμφέροντα. Ο κόσμος χρειάζεται ελευθερίες αλλά και ανάπτυξη - μετά τις ελευθερίες. Γιατί πες ότι τελικά το πετυχαίνει και έρχεται κάτι δημοκρατικό στην εξουσία. Χωρίς πόρους (οικονομικούς) πως θα καταφέρει το νέο σύστημα να ορθοποδήσει; Οι πόροι υπάρχουν αλλά "κάποιος" - που σε λίγο καιρό θα έχει γίνει και πάλι άγνωστος - τους σήκωσε και τους πήρε. Άμα λοιπόν πιστέψουμε στην αλλαγή αυτή δεν θα είναι παντοτινή καθώς θα καταρρεύσει, θα την ρίξουν οι πολίτες όταν δουν ότι τα οικονομικά τους δεν καλυτερεύουν. Τότε θα μας γεννηθεί και ένα νέο ερώτημα. Τι έρχεται μετά την αλλαγή; Μήπως η παλινδρόμηση;


Σίγουρο είναι πως μόνο εικασίες μπορώ να κάνω για την ώρα. Ο χρόνος θα μας δείξει το τι έγινε και το τι πρόκειται να γίνει από εδώ και πέρα. Οι ιστορικοί λοιπόν του μέλλοντος θα έχουν πολλά να γράψουν. Και για να είσαι σε θέση να γράψεις, πρέπει να μάθεις να διαβάζεις πίσω από τα ψιλά γράμματα και να μάθεις να αναρωτιέσαι για το οτιδήποτε συμβαίνει γύρω σου. Εξάλλου η ιστορία δεν είναι μόνο παρελθοντική αλλά και σύγχρονη και κάτι σύγχρονο πρέπει να παρακολουθείται ΚΑΙ με βάση το μέλλον.

Ποιος είχε πει ότι η ιστορία είναι ένας κύκλος έτσι και αλλιώς;
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...